بهترین آرزوی جوانان دستیابی به این مقام است، زیرا
بازیکنان محبوب آن ها غالبا پیراهن «فوتبال» هائی با شماره 10 دارند. نقش
هافبک میانی متناسب با تاکتیک مورد نظر تیم فرق می کند. او باید مدیری
برجسته باشد که سبک بازی را انتخاب و تحرک به تیم می دهد. او باید دیدی
وسیع بر تمام نقاط زمین داشته باشد. بازی کوتاه او نشان دهنده صرف وقت و
بازی بلند او به منظور سرعت دادن به بازی می باشد.
افسوس که فوتبال نوین به بازیگردان کمتر نیاز دارد.
این نوع بازیکن هدف مدافعین حریف قرار می گیرد، زیرا مهره ای موثر برای
حمله بوده و پیوند دهنده قسمت های مختلف تیم است. ام چه در زمین و چه در
رختکن باید نفوذ زیادی در بازیکن داشته باشد.
بازی گردان تیم غالبا سخنگوی مربی در ترتیب و تدارک
بازی است. وظیفه دفاعی او متنایب با اختیارات تیم فرق می کند ( البته این
وظیفه نسبت به وظایف دیگر او اهمیت زیادی ندارد).
هافبک میانی وظیفه ی سنگینی بر دوش دارد. او باید
روشن بینی و هوشیاری قابل ملاحظه ای در تحلیل بازی داشته باشد. او از راه
دور، با توجه به شکاف دفاع حریف، بهتر از دیگران قادر به ارزیابی نقاط ضعف و
فوت حریف است. تیم متناسب با قدرت دریبل زنی او کمابیش پیشروی خواهد کرد.
بازی گردان تیم نباید سر به پایین بازی کند. اگر او زیاد وقت تلف کند،
استعداد تهاجمی تیم خوب شکوفا نمی شود. هافبک میانی باید در کلیه مراحل
بازی سازی شرکت کند.
حریف غالبا انتظار دارد که او را صاحب توپ ببیند،
در این صورت تیم می تواند از هافبک تهاجمی به عنوان بازی گردان استفاده
کند. جدا از موضوع بازیسازی ، این بازیکن شماره 10 غالبا زننده ی ضربات
آزادی است که خود آن را به وجود آورده یا برای او ایجاد می کنند. او به جز
دفاع منطقه ای، نقش دفاعی دیگری ندارد. یارگیری فردی خیلی زود در مورد او
به اجرا در می آید و تا حد زیادی تحرک بدنیش را از او می گیرد تا نتواند
تیم خود را هدایت کند.
